اختلال هماهنگی رشدی یا دیسپراکسی| اختلال dcd چیست؟

کودکان معمولا در رده سنی قابل پیشبینی توانایی اعمال گوناگونی از قبیل نشستن، ایستادن، راه رفتن و حرف زدن را به دست می‌آورند. وقتی دستیابی آن‌ها به این نقاط عطف بیش از حد انتظار به تعویق می‌افتد، می‌توان به وجود مشکلات رشدی مختلف شک کرد. یکی از انواع این اختلالات، اختلال هماهنگی رشدی است.

اختلال dcd در واقع عدم هماهنگی بین نیات ذهنی شما و توانایی‌تان برای وادار کردن بدن به انجام آن مقاصد است. به عنوان مثال شما ممکن است با خود فکر کنید “می‌خواهم بند کفشم را ببندم.”، با این حال در صورت وجود این اختلال، مغز شما سیگنال‌ها و دستورات لازم برای انجام این عمل را به دست‌ها و پاهایتان نمی‌فرستد. در واقع به زبان ساده انگار مغز شما می‌داند که چطور بند کفشتان را ببندید اما دست‌هایتان توانایی پیروی کردن از دستورات آن را ندارند یا این دستورات را به صورت کامل دریافت نمی‌کنند. این موضوع دقیقا در تمامی اعمال حرکتی از جمله دویدن، راه رفتن، پریدن، نوشتن، بستن دکمه لباس و بسیاری از اعمال ساده دیگر که حتی ممکن است به چشم دیگران نیاید نیز اتفاق می‌افتد.

یک نکته مهم و قابل توجه این است که افراد مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی از بهره هوشی نرمالی برخوردار هستند. این وضعیت به عنوان یک اختلال در هنگام کودکی شناخته می‌شود اما مشکلات و آسیب‌های ناشی از آن می‌توانند تا بزرگسالی نیز ادامه پیدا کنند.

اختلال dcd یک اختلال یادگیری مانند دیس لکسیا و دیس کلکولیا محسوب نمی‌شود و در واقع یک اختلال در تکامل عصبی، مانند بیش فعالی کودکان، است؛ با این حال می‌تواند در روند عملکرد کودک در مدرسه تاثیر بگذارد. درواقع کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی در انجام بسیاری از اعمال مدرسه از قبیل نوشتن تکالیف، کپی کردن مطالب از روی تخته و مرتب کردن وسایل شخصی خود دچار مشکل شوند. همچنین اختلال dcd در اعمال خارج از مدرسه کودک نیز می‌تواند تاثیر چشمگیری بگذارد.